Don’t kickthe chair
别自寻短见啊
เลือดสีแดงเข้มจากต้นคอสาดกระจายเต็มพื้นห้องใบมีดตัวการร่วงหล่นลงพื้นร่างกายผมโรยรินกำลังจะสูญสิ้นลมหายใจกลไกลร่างกายกระเสือกกระสนหอบหายใจเอาอากาศเพื่อพยุงให้ร่างกายอยู่รอดนานกว่านี้อีกหน่อยตามสัญชาตญาณการอยู่รอดของมนุษย์
深红色的血从脖子上溅到地板，刀落在地上，我身体里的气息正在消散。出于生存的本能，我意识模糊挣扎地喘息着，以支撑着我能有机会存活得更久一点。
ยังตายไม่ได้
还不能死。
แต่จะอยู่ไปเพื่ออะไร
但活着是为了什么？
ผมล้มลงหลับตาลมหายใจจากเคยหอบสั่นกำลังแผ่วลงทุกวินาที
我倒下去，闭上眼，我的喘息正在一秒一秒地微弱下去。
หลับตาเถิด...แล้วเราจะได้หลุดพ้นเสียที
闭上眼吧…然后我就可以解脱了！
...
ผมลืมตาขึ้นมาเพราะนาฬิกาปลุกที่หวีดร้องลั่นห้องบ่งบอกว่าวันพรุ่งนี้มาถึงแล้วผมนอนแผ่ให้เสียงน่ารำคาญดังอย่างต่อเนื่องเพื่อพักหายใจใบหน้าหงายขึ้นมองเพดานห้องมีแสงยามเช้าเล็ดรอดมาจากม่านที่คลุมหน้าต่างเสียงนกร้องเจื้อยแจ้วแสดงถึงโลกที่หมุนไปตามกาลเวลาปกติ
我睁开眼睛，响彻房间的钟声唤醒了我，代表着第二天已经到来。为了保持呼吸，我平躺着，让这令人厌烦的声音不断响着。我的脸朝着天花板，晨光穿过窗帘，鸟儿啼鸣，显示着这个随着时间的推移而旋转的世界还在运作中。
พรุ่งนี้มาถึงแล้ว
已经到了第二天。
และกลายมาเป็นคำว่าวันนี้
然后又变成了“今天”。
ส่วนคำว่าพรุ่งนี้ก็จะไม่มีอยู่จริงต่อไป
至于明天，将不复存在。
ผมเอื้อมตัวไปปิดเสียงปลุกจากนาฬิกาเพื่อกลับมานอนคิดถึงฝันเมื่อคืนอีกครั้ง...หรืออันที่จริงน่าจะเรียกว่าเป็นฝันในยามเช้ามากกว่า
我伸手关掉了闹钟，想再次入睡，想到晚上做的梦…或者说是早上的梦。
เขาว่าฝันในช่วงใกล้เช้ามักจะเป็นจริง
人家说临近早晨的梦常常会变成真的。
ถ้าเช่นนั้นผมภาวนาให้มันเป็นจริงตามที่เขาว่าทีเถอะ...
如果是这样的话，我祈求它像人家说的那样变成真的。
หายใจเข้า... เหนื่อยหน่ายกับชีวิตประจำวันซ้ำซากจมดิ่งอยู่กับความรู้สึกเหี้ยๆวนเวียนอยู่อย่างนั้นไม่มีทางออกสักที
吸气…厌倦了日复一日的生活，沉浸在糟糕的感觉中，像那样周旋其中，没有出路。
หายใจออก...ช่างแม่งเถอะ
呼气…去吧。
ยังหายใจอยู่นี่
还在呼吸着。
ผมยันตัวลุกจากเตียงเตรียมพร้อมกับกิจวัตรประจำวันน่ารำคาญนี่อีกครั้งและอีกครั้ง...
我从床上起来，一次又一次地准备开始那令人厌烦的日常生活。
ขาขวาก้าวออกจากหอพักพร้อมกับใบหน้าที่ปั้นยิ้มน่าคลื่นไส้ส่งยิ้มให้ใครต่อใครที่สบตาทำตัวราวกับเป็นพวกมนุษยสัมพันธ์ดีนักหนาผมเดินไปยังป้ายรถเมล์เพื่อรอรถเมล์มารับตัวไปยังบริษัทหรือที่ทำงาน
右腿迈出住处，脸上带着令人作呕的笑，把笑容送给所看到的人，让我像是有良好的人际关系一样。我朝着公交车站牌走去，等公交去公司或者上班的地方。
สถานที่ที่อุดมไปด้วยมิตรภาพมากมายและไม่มีรอยยิ้มใดที่สามารถไว้วางใจได้เลย
充满友爱的地方，然而没有什么笑容能放在心上。
ผมรอรถเมล์อยู่ข้างถนนที่มีรถราวิ่งแล่นตัดถนนเต็มไปหมดบ้างวิ่งเร็วบ้างช้าส่วนใหญ่มักจะวิ่งเร็วกว่ากฎหมายกำหนดในชั่วโมงเร่งด่วนเช่นนี้สองขาผมก้าวออกไปยังถนนเดินไปกลางเส้นทางเพื่อรอให้มีรถสักคนที่พุ่งเข้ามาและเมื่อคนขับรถเห็นผมก็จะสายไปเสียแล้วที่จะเหยียบเบรกหรือหักพวงมาลัยไม่ให้รถสวยเข้าปะทะกับร่างเนื้อเน่าหนอน
我正在路边等车，车辆川流不息，有些快，有些慢，大多是跑得比规定的快。在车辆疾驰的时候，我的两条腿朝着马路走去，走到路中间，等着车冲过来，然后当开车的人看见我时踩刹车同时迅速打方向盘来避免冲撞，但是也迟了。
ร่างกายผมถูกแรงกระแทกบดขยี้กล้ามเนื้อและกระดูกบิดแตกไปคนละทางเส้นเลือดแตกไปทุกส่วนกระจายสาดออกมาจากร่างกายผมส่วนผมที่โดนแรงกระแทกก็จะปลิวจากจุดเดิมไปค่อนข้างไกลพร้อมกับตกลงมาเป็นร่างไร้วิญญาณหรือไม่ก็หายใจรวยรินแนบพื้นถนน
我的身体被猛地撞得粉碎，身上的每一处肌肉和骨头扭错开，每一条血管破裂，从我的身体里四散开来。我被猛地撞到，飞出离原来很远的地方，然后掉下来失去了意识，气息奄奄地躺在地上。
...รถเมล์มาแล้ว...
…公交车来了…
ผมเข้างานทันเวลาไม่ขาดไม่สายดังเช่นทุกทียกยิ้มให้กับพนักงานทุกคนในบริษัทและนอกบริษัทไม่ยอมให้เสียชื่อตำแหน่งผู้มีมนุษยสัมพันธ์ดีและร่าเริงสดใสที่สุดของทีมผมเอ่ยทักทุกคนที่เข้างานก่อนผมจนครบแล้วถึงได้นั่งลงประจำโต๊ะทำงานตัวเอง
我上班准时，每一次不早不迟，笑对公司内外的每一位员工，不愿败坏我在团队中好人缘和最开朗的名声。
เปิดแล็ปท็อปหยิบเอกสารมาหนึ่งแผ่นไล่อ่านระหว่างรอแล็ปท็อปทำงานเป็นอันเริ่มงาน
我打开笔记本电脑，拿起一份文件，在等待电脑运行的同时浏览网页，这就是我工作的开始。
ช่วงพักกลางวันเป็นเวลาที่อยากจะหนีออกไปให้พ้นจากโลกใบนี้มากที่สุดอยากย้ายไปอยู่ดาวอังคารเมื่อคิดว่าต้องมานั่งปั้นยิ้มให้กับใครต่อใครอีกครา
午休时间是我最想脱离这个世界的时候，每当想到我必须坐下来，一次次对别人假笑时，我就想搬到火星去，。
ชาวดาวอังคารจะมีที่เผื่อให้ผมหรือเปล่าผมที่มีเพียงร่างกายเปลือยเปล่าไร้ค่าและไร้ซึ่งเรื่องราวสนุกสนานในชีวิต
火星人有为我预留的地方吗？我只有一个毫无价值的肉体，过着缺乏乐趣的生活。
หนุ่มโสดอย่างผมไม่มีปัญหาหรือเรื่องราวอะไรมากมายมานั่งเล่าในวงโต๊ะอาหารจึงทำหน้าที่เป็นผู้ฟังที่ดีพร้อมหัวเราะตามมุกตลกของใครสักคนหรือถ้ามีสักเรื่องให้เล่าก็คงไม่ใช่เรื่องสนุกหรือเรื่องที่ใครเขาอยากฟังกันหรอก
像我这样的小伙子，没有多少问题或故事可拿来在餐桌上讲。便作为一个好的听众，对某人讲的笑话牛皮报以一笑。即使我有什么要说的事，可能也不是有趣的事，或是他人想听的。
อาทิเช่นวันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของแม่และอาทิตย์ต่อมาเป็นวันครบรอบวันตายของพ่อ
例如，今天是母亲的忌日，下周日是父亲的忌日。
หรือต้นปีก่อนผมต้องขายบ้านที่เคยเป็นที่อยู่อาศัยตั้งแต่สมัยเด็กให้กับนายหน้าซื้อบ้านเพราะไม่มีเงินประทังชีวิตในช่วงที่เศรษฐกิจของประเทศเลวร้ายเข้าขั้นบัดซบผมต้องหาเงินส่งเสียน้องสาวเรียนหนังสือก่อนเจ้าหล่อนจะเถลไถลไปท้องไม่มีพ่อจนต้องทำแท้งเถื่อน
或是，今年年初，我不得不把从小就住着的房子卖给房产中介，因为没有钱来维持生活了。在这个国民经济低迷的时期，我必须挣钱供我妹妹读书。之前她四处游荡，怀孕了孩子却没有父亲，以至于只能非法流产。
และเสียชีวิตในที่สุด
最后她死了。
หรือจะเอาเป็นเรื่องรักๆใคร่ๆเมื่อแฟนสาวที่คบกันมานานก่อนกำลังจะตบแต่งเป็นภรรยาเมื่อปีที่แล้วท้องกับชู้และพากันหนีไปพร้อมกับหอบสมบัติผมไปด้วยส่วนหนึ่ง
或是，拿情情爱爱来说。我交往了很久的女朋友，在去年正要嫁作我的妻子前怀了情人的孩子，还带着我攒的一部分积蓄跑了。
เห็นไหมไม่มีใครอยากรู้หรอกว่าโลกนี้มันกำลังขดตัวเป็นเกลียวเชือกเพื่อมารัดคอผม
看见了吗，没有人有兴趣想知道，这个世界正拧成一股绳子来勒紧我的脖子。
ตราบใดที่ยังเป็นคนยิ้มแย้มแจ่มใสก็จะไม่มีใครสงสัยต่อชีวิตของผมแต่ในใจก็ได้แต่หวังลึกๆให้โลกห่าเหวรัดคอให้ผมหายไปเสียที
只要是面带微笑，就没有人会猜疑我的生活。但在我心中，却深切地希望这糟糕的世界勒紧我的脖子，让我消失。
กลับเข้าเวลางานครานี้หัวหน้าผู้มีปัญหากับทุกอย่างในชีวิตกำลังมาลงอารมณ์ที่ลูกน้องผู้เจียมตัวอย่างผมเพียงเพราะคิดว่าตนสูงศักดิ์เป็นผู้อยู่บนยอดพีระมิดเบื้องบนและมีสิทธิ์เหยียบย่ำพวกมนุษย์ต้อยต่ำใต้บัญชา
回到工作的时候，这时生活中处处都有矛盾的领导者，正在打击像我这样安分守己的下属的感情。只是因为他们身处高位，是金字塔顶端的人，就有权践踏地位低下的人。
ลองเถียงกูสิเดือนนี้กูจะหักเงินเดือนมึงให้แม่งไปแดกข้าวกับหมาข้างเซเว่น
试着辩驳他吧，这个月他会扣你的月薪，让你像7-11旁的狗一样吃东西。
ครับ...ครับ...ทราบแล้วครับ
是了…是了…我知道了。
อันที่จริง...หมาข้างเซเว่นอาจจะมีชีวิตที่ดีกว่าผมก็ได้
事实上…7-11旁边的狗可能活得比我好。
เย็นวันนี้ผมทำโอทีเพราะถูกแก้งานตามคาดทุกคนในบริษัทกลับบ้านไปหาลูกหาเมียกันหมดแล้วและผมคงเซ็งเป็นบ้าถ้ามีเมียเหมือนชาวบ้านแต่ไม่ได้รีบกลับไปพบหน้าสุดที่รักอันที่จริงมันก็เคยมี...เมียที่ท้องกับชู้ก่อนจะหนีตามกันไปพร้อมหอบสมบัติผมไปด้วยเนี่ย
这个晚上我加班，因为预期的工作被改掉了。公司里的每个人都回家去找老婆孩子了，而我..如果我像普通人一样有妻子却不能马上回家见我最爱的人，可能会疯掉。事实上，我曾经也拥有过......怀了情人的孩子跟人跑了、还悄悄带走我的积蓄的妻子。
เมียเวรอย่างนี้ไม่มีเสียก็ได้เสียเวลาไปตั้งเจ็ดแปดปี
像这样罪恶的妻子不在了也好，浪费了我七八年时间。
ไฟในบริษัทเหลือเพียงแค่บริเวณโต๊ะผมที่ส่องสว่างอยู่หลอดไฟฟลูออเรสเซนท์แขวนเรียงรายด้วยเส้นเหล็กแกร่ง
公司里的灯就只剩下我在的那个地方亮着，荧光灯的灯泡成排挂在钢绳上。
ผมเหลือบขึ้นมองมัน
我瞥了一眼。
หยิบเชือกเส้นหนึ่งมาขดเป็นบ่วงปีนเก้าอี้เพื่อพาดปลายเชือกให้คล้องกับเส้นเหล็กแกร่งที่ใช้แขวนหลอดไฟกะระยะให้บ่วงเชือกลอยอยู่สูงจากพื้นมากกว่าหนึ่งช่วงตัวก่อนขมวดให้มันเป็นปมแน่นหนามากพอที่จะไม่หลุดออกจากกัน
拿一根绳子绕成绳套，爬上椅子，把绳子的一端套住灯上的钢绳，让绳子悬在比一个人高的地方，把它系起来，打成不会散开的结。
หลังจากที่ทดสอบความแข็งแกร่งของเชือกเสร็จสรรพแล้วผมทำการมุดหัวตัวเองเข้ากับห่วงเชือกบ่วงเชือกคล้องได้พอดีกับลำคอจนพอใจ
在试过绳子是否结实后，我把脖子伸进绳套，绳子套在脖子上正合适。
เตะเก้าอี้ออกไป
踢开椅子。
ขาลอยจากพื้นปล่อยให้บ่วงเชือกทำหน้าที่ของมันเชือกเส้นหนารัดคอริดรอนอากาศหายใจร่างกายตะกุยตะกายไขว่คว้าอากาศเพื่อหวังมีชีวิตรอดตามกลไกเอาตัวรอดของมนุษย์แขนขาปะป่ายมั่วซั่วไร้ทิศทางขาผมอาจเตะโดนอะไรสักอย่างจนล้มเสียงดังโครมครามแต่ใครเล่าจะสนเมื่อทั้งตึกนี้มีแค่ผมอาศัยอยู่แค่คนเดียว
腿离开地面，任绳索完成它的任务。粗粗的绳子紧勒着脖子，削弱了我的呼吸。我的身体四处乱抓着空气，出于人的本能希望能够幸存下来。腿胡乱蹬着，踢到什么东西发出咚的一声。但谁会注意到呢，整栋楼只有我一个人住。
จนในที่สุดร่างกายก็จะแน่นิ่งเพราะขาดอากาศหายใจคอพับไปที่ไหล่สักข้างส่วนลำตัวห้อยโตงเตงหมุนไปมาโดยมีเชือกยึดลำคอไว้อยู่
最后，由于因缺氧而不省人事，脖子仰靠在肩上，身体随着脖子上的绳子晃来晃去。
พรุ่งนี้ถึงจะมีคนมาพบสภาพน่าอนาจของผม
明天会有人看到我悲惨的情形。
“พี่ยังไม่กลับเหรอครับ?”
“哥哥你还没回家去吗？”
ผมสะดุ้งตื่นจากภวังค์หันเก้าอี้ไปยังต้นเสียงปริศนาภาพตรงหน้าปรากฏเป็นชายหนุ่มที่ดูเด็กกว่าผมสวมเสื้อเชิร์ตตามกฏของบริษัทเพียงแต่ผมไม่รู้จักเขาจึงเอ่ยตอบมันไปพร้อมรอยยิ้ม
我从幻想中惊醒过来，把椅子转向声音传来的方向，面前出现的是一个比我年轻的小伙子，穿着公司的制服，可我不认识他，于是笑着回答他，
“ทำโอทีน่ะแล้วทางนั้นล่ะดึกดื่นป่านนี้ทำไมยังไม่กลับ”
“加班呐，那你呢，为什么这么晚还不回去？”
“ผมก็ทำโอทีเหมือนกัน”
“我也在加班。”
“น่าเศร้าเป็นบ้าเลยว่ามั้ย”
“要伤心到疯了。”
“นั่นสิครับแต่ไม่เป็นไรหรอกผมไม่รีบกลับกรุงเทพตอนกลางคืนก็สวยดีด้วยกลับดึกๆรถจะได้ไม่ติดอีกต่างหาก”
“是啊，但没关系啦，我不急着回去，曼谷的晚上也很漂亮，晚点儿回去倒是不会堵车了。”
ไอ้คนเด็กกส่าที่ผมไม่รู้จักแม้แต่ชื่อตอบกลับพร้อมยิ้มร่าความคิดเชิงบวกของมันทำผมขนลุก
尽管我不认识这个年轻人，但我回以一笑，他积极的想法使我起了鸡皮疙瘩。
“แล้วไม่ไปทำงานต่อหรือไง”
“不去继续工作了吗？”
ผมถามคิดว่ามันน่าจะทำงานอยู่อีกห้องไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้มันมาเจอผมที่ห้องนี้
我问，想着他肯定在另一个房间工作，不知道是什么迷住心窍促使他来我这个房间。
“มาเดินเล่นหน่อยน่ะครับปวดคอกลัวผีด้วยดีนะเจอพี่พอดีมีคนอยู่เป็นเพื่อน”
“来走走，脖子疼，很怕鬼，遇到哥哥你正好，有人作伴。”
เจ้าตัวร่าเริงยังคงว่าเสียงใสพร้อมกลั้วเสียงหัวเราะในลำคอ
我很愉快，可能说话间还带着笑声。
“ทำถึงกี่โมงล่ะ”ผมว่าเอ่ยคล้ายไล่ให้มันกลับไปทำงานจะได้รีบๆกลับไปเสียที
“做到几点啊？”我说，似乎是赶他快回去工作。
“เรื่อยๆน่ะครับพี่ล่ะ”
“一直做，哥哥你呢？”
“...เรื่อยๆเหมือนกัน...”
“...一直做，一样...”
“งั้นผมเอางานมาทำข้างพี่ได้มั้ยกลัวผีอะแถมห้องพี่วิวสวยกว่าด้วย”
“那我把工作带过来在哥哥旁边做可以吗？我怕鬼啊，而且你办公室的景色更漂亮。”
“...”
“พี่ครับ?”
“哥？”
“ตามใจสิ”
“随你便。”
ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนตอบกลับไปอย่างไม่ใส่ใจเพราะเหนื่อยที่ต้องปั้นยิ้มยิ่งพอคิดว่ามันจะมานั่งข้างๆผมอีกยิ่งเหนื่อยคิดว่าไอ้เด็กนี่คงแปลกใจที่จู่ๆผมก็เลิกยิ้มขึ้นมากูเหนื่อยจะตายอยู่แล้วที่จะต้องปั้นยิ้มทั้งวันเพราะงั้นตอนนี้กูขอเถอะเลิกงานแล้วก็ให้กูได้ทำสีหน้าตามใจบ้าง
我精疲力竭地叹了口气，心不在焉地回答他，因为疲于微笑。一想到他要来坐我旁边，我就觉得很累。我突然不笑了，我想那个小子可能觉得惊讶。整天笑着我快累死了，因此这个时候我希望，下班以后就让我的脸色遵从我的内心吧。
ไอ้ตัวเล็กวิ่งไปหยิบแล็ปท็อปมันมานั่งข้างๆพร้อมเอกสารทั้งหลายแหล่จากนั้นมันก็ชวนคุยไม่หยุดจนน่ารำคาญผมตอบบ้างไม่ตอบบ้างหนวกหูก็จริงแต่เสียงใสของมันคงเพราะกว่าความเงียบเพราะมันทำให้ผมอมยิ้มได้หน่อยๆเสียงเจื้อยแจ้วคล้ายเสียงนกในยามเช้าแต่กลับได้ฟังในตอนฟ้ามืดตลกดีเหมือนกัน
那小子拿着笔记本电脑跑过来坐我旁边，还带着几份文件。从坐下开始就不停引我和他聊天，令人烦躁。我时而答，时而不答。虽然真的很吵，但他的声音总比死寂悦耳动听。因为他让我有点想笑，他叽叽喳喳的声音就像早上的鸟儿，但是晚上听到一样很滑稽。
เรานั่งหลังขดหลังแข็งทำงานจนนาฬิกาชี้เวลาเที่ยงคืนกว่าผมเสร็จงานแล้วและเหมือนคนข้างๆเองก็เช่นกันเมื่อชั่วโมงก่อนมันไม่ได้แตะงานตัวเองต่อเอาแต่หมุนเก้าอี้เล่นชวนคุยเสียงดังเอิ้กอ้ากจนผมปวดหัว
我们伏案工作，直到时钟指向午夜十二点左右。我完成了工作，我旁边的人也一样，一个小时以前他就不再碰自己的工作了，只转着椅子玩，跟我说话的声音大到吵得我头疼。
“พี่เสร็จแล้วหรือ”
“哥哥，你做完了吗？”
“อืมกลับกัน”
“嗯，回去了。”
ผมว่าพร้อมบิดขี้เกียจสองสามทีให้พอหายเมื่อยน้ำเสียงราบเรียบและไม่มีรอยยิ้มเหมือนทุกทีถึงมันจะพูดมากแต่ก็ไม่ได้เอ่ยทักอะไรที่มนุษย์ร่าเริงอย่างผมกลับมีสีหน้าซังกะตายเป็นเรื่องเดียวที่ไม่น่ารำคาญ
我说着，伸了两三次懒腰来消除疲劳，语气平平，没有像每一次那样带着微笑。尽管他还想说更多，但也没有在看到我神色勉强时再提什么，这是唯一一件不招人烦的事情。
“เดินเล่นริมแม่น้ำด้วยกันหน่อยมั้ยพี่”
“和我去河边散散步吗？”
“ไม่เอาอ่ะ”
“不了。”
“หน่าผ่อนคลายไง”
“呐，放松一下怎么样？”
ตอนนี้รถขนส่งหมดรอบแล้วและถ้าโบกแท็กซี่ตอนนี้จะราคาค่อนข้างแรงแต่เอาเถอะจะโบกตอนนี้หรืออีกสองชั่วโมงจากนี้ก็คงไม่ต่างกันนักหรอก
现在周围都没有什么车了，如果叫出租车要花很多钱，但还是叫吧，现在叫或是两个小时以后叫车可能没多大差别。
จึงตอบตกลงตามคำชวนของไอ้เด็กหน้าอ่อนนี่มันพาผมลัดเลาะไปตามทางมองเห็นตึกฝั่งตรงข้ามเปิดไฟยามค่ำคืนประปรายตอนกลางคืนทำให้ดูโดดเดี่ยวแต่สวยงามเมื่อชีวิตประจำวันของมนุษย์ส่วนใหญ่จำเป็นต้องใช้ยามค่ำคืนเพื่อพักผ่อนทำให้ช่วงเวลาในตอนนี้เหมือนมีแค่ผมคนเดียวที่ครอบครองมัน
于是答应了面前这个小子的邀约，他带着我抄近道。看见对面的楼上零零星星地亮着灯，夜半时分，看起来孤零零的，但在这多数人的日常生活中用来睡觉的深夜里，显得很美，使得此刻的时光仅由我一人享有。
ถ้าไม่นับคนข้างๆน่ะนะ
如果不算上身旁的人的话。
ผมมองไปยังแม่น้ำที่เป็นสีดำสะท้อนผืนฟ้าที่มืดสนิทคลื่นแม่น้ำซัดเป็นระลอกตามแรงลมและคนข้างตัวยังคงพูดเจื้อยแจ้วอยู่อย่างนั้น
我看向黑黑的河流，映照着漆黑的天空，波浪随着风儿荡漾，身旁的人还在叽叽喳喳地说话。
ผมปีนข้ามราวกันตกกระโจนตัวออกจากพื้นดินตกลงสู่ผืนน้ำก่อนจะปล่อยให้กระแสน้ำพัดพาร่างไปสายน้ำซัดสาดเข้าร่างกายกดทับให้ผมจมดิ่งลงไปใต้แม่น้ำมืดมิดและกว้างใหญ่ปลายเท้าไม่สามารถหาผืนดินให้ยึดยืนได้มือและขาผมอาจจะตะกายสู้แรงน้ำเล็กน้อยเพื่อไขว่คว้าอากาศหายใจเหนือผิวน้ำก่อนจะถูกคลื่นน้ำกลบและดันให้ตัวจมลงไปลึกกว่าเดิม
我跃过栏杆，从地上跳下去，掉入水里。在任由水流把我带走之前，流水拍打在我身上，压着我，沉没至漆黑而广阔的水下。脚尖触不到底，站不起来。在即将被水浪淹没,推向更深处之前，我的手和腿会微弱地挣扎，以抓住呼吸水面空气的机会。
ลึกลงลึกลงจนกระทั่งไร้เรี่ยวแรงต่อต้านสายน้ำเชี่ยวจากธรรมชาติ
越来越深，直至没有力气落入激流之下。
จมดิ่งสู่ผืนน้ำที่ไม่มีจุดสิ้นสุดสายน้ำเชี่ยวจะคอยกระชากอากาศหายใจของผมจนหมดและสุดท้ายผมจะกลายเป็นศพลอยอืดในวันต่อมา
沉没在无尽的水底，湍急的流水将我呼吸的空气夺得一干二净。最后，我会在第二天变成浮尸。
“พี่...อย่าโดดนะ...”
“哥哥…别跳啊…”
“...”
ผมคงจมอยู่กับความคิดตัวเองลึกไปหน่อยถึงได้ไม่รู้ตัวว่ามีมืออุ่นจับข้อแขนผมแน่นขาทั้งสองข้างของผมยังตรึงอยู่กับพื้นขอบฝั่งสายตาที่จับจ้องแม่น้ำก่อนหน้านี้เบนไปหาต้นเสียงใส
我可能沉浸在自己的幻想中，以至于我不知道有一只温暖的手紧紧抓着我的手臂，我的双腿还牢牢定在地上。注视着眼前河流的视线转去寻找声音的来源。
ผมยกยิ้ม
我笑了。
“ไม่ได้จะโดดสักหน่อยบ้าเหรอ”
“不可能跳的，疯啦。”
“สายตาพี่บอกอย่างนั้น”
“你的视线是那样告诉我的。”
“...บอกอะไร”
“…告诉什么？”
“...ทุกข์ใจสิ้นหวังเหมือนทุกคนรอว่าพี่จะล้มลงเมื่อไหร่ไม่มีใครที่พี่จะไว้ใจได้เลยแม้แต่รอยยิ้ม”
“…内心痛苦，绝望，不知道你什么时候就倒下了，尽管笑着，却没有谁能放在你心上。 ”
“...”
“พี่เป็นคนบอกผมอย่างนั้น”
“你告诉我的，你就是这样的人。”
“บอกตอนไหน”
“什么时候说的？”
“ตอนนี้...”
“现在…”
“...”
“และจากทุกวันที่ผมสังเกตพี่มา...พี่ยิ้มแต่ตาพี่ไม่ยิ้มตามเลยรู้ไหมมันเศร้าและว่างเปล่าจนผมเป็นห่วง”
“从我注意到你的每一天起……知道吗？你笑的时候眼里是没有笑的。我想你很难过，很寂寞。”
ผมถอนหายใจไม่รู้ว่าคนตรงหน้าลอบสังเกตผมตอนไหนจึงได้เอ่ยถาม
我叹了口气，不知道我面前的人什么时候偷偷注意到我，于是问道，
“...ต้องการอะไร
“…你要做什么呢？”
“…”
“ให้พี่มีชีวิตอยู่ต่อไป”
“让你继续活下去。”
“เพื่ออะไร?”
“为了什么？”
มีชีวิตอยู่เพื่ออะไรในเมื่อทุกวันผมตื่นขึ้นมาเพื่อภาวนาว่าตัวเองจะได้หลับไปตลอดกาลทุกครั้งแต่ในใจกลับกู่ร้องให้ฟังเด็กคนนี้เหตุผลในการมีชีวิตที่ผมเพียรหามาตลอดปีและไม่เคยเจอเลยสักวัน
活着是为了什么？每天醒来的时侯，我都在内心祈祷自己能一直睡下去。但是我的内心呼喊着让我听这个孩子的。我一年都在努力寻找活着的理由，却不曾找到。
“ไม่รู้สิ”คำตอบของมันทำให้ผมผิดหวัง
“不知道啊。”他的回答让我很失望。
“...เพื่อเป็นวันพรุ่งนี้ให้ผมล่ะมั้ง”
“…为了给我明天吗？”
ก่อนจะบังเกิดความสงสัย
不禁怀疑。
“พรุ่งนี้ไม่มีอยู่จริงเสียหน่อยพอตื่นมา...ก็กลายเป็นวันนี้แล้วอยากให้พี่เป็นคนที่ไม่มีอยู่จริงหรือ”
“明天一点儿也不真实，一醒来……就会变成今天了 想让我变成不真实的人吗？”
“ตอนนี้ก็ไม่มีอยู่จริงเหมือนกันถ้ามองปัจจุบันเป็นวินาทีตอนนี้ก็กลายเป็นอดีตไปแล้ว”
“现在也一样，不是真实的。如果把现在看作秒，现在也就变成了过去了。”
“...”
“พรุ่งนี้ไม่มีอยู่จริงตอนนี้ไม่มีอยู่จริงแต่อดีตมีอยู่จริงอดีตอาจจะทำร้ายพี่แต่อดีตของพี่ช่วยผมไว้...”
“今天不是真实存在的，现在不是真实存在的，但是过去是真实存在的。过去可能对你残忍，但你的过去帮助着我……”
“ยังไง”
“怎样？”
"อดีตของพี่ทำให้ผมมีวันพรุ่งนี้”มันยิ้มเจิดจ้าเสียจนนึกว่าเป็นตอนเช้าสดสว่างกว่าพระจันทร์หรือดวงดาวดวงไหนในค่ำคืนนี้
“ 你的过去让我拥有了明天。 ”他笑了，灿烂得像早晨一样，比夜晚的月亮和星星还要亮。
“พี่ทำให้วันพรุ่งนี้ของผมมีอยู่จริงเพราะวันพรุ่งนี้ของผมคือพี่”
“你使得我的明天变得真实，因为我的明天就是你。”
“...”
“เพราะงั้น...อย่ากลายเป็นอดีตของผมเลยนะ”
“因为那样……想要变成我的过去啊。”
“พี่ไม่รู้ว่าจะอยู่ต่อไปทำไม...”
“我不知道为什么要继续下去……”
“แค่อยู่เพื่อหาวันพรุ่งนี้ของพี่ให้เจอไง”
“只是为了如何寻觅你的明天。”
“พรุ่งนี้ก็เหมือนทุกวันนั่นแหละ”
“明天也像平日一样。”
“ไม่เหมือนหรอกเพราะพรุ่งนี้ของพี่จะมีผม”
“不一样啦，因为你的明天将会有我。”
จบคำตอบพร้อมรอยยิ้มสายลมเย็นเยียบยามค่ำคืนพัดผ่านตัวผมพร้อมละอองน้ำจากริมแม่น้ำ
笑着结束谈话。月光下凛冽的风将河畔的水雾吹到我的身上。
“วันนี้พี่อาจจะยังไม่มีความสุขแต่ไม่แน่ว่าพรุ่งนี้อาจจะมีก็ได้”
“今天你还没拥有幸福，但说不定哦，明天也许会得到。”
“...ความสุขคืออะไร”
“……幸福是什么？”
"ไม่รู้สิพี่ก็ต้องลองหาดู"
“不知道了，你也要试着找找看。”
"แล้วจะเจอได้ยังไง"
“怎么才能遇见呢？”
"ได้สิผมยังเจอพี่เลย"
“可以的，我都能见到哥哥你啊。”
"..."
“ถ้าไม่เชื่อเดี๋ยวผมจะทำให้ดู”
“如果不相信，我会做给你看。”
ผมจำไม่ได้หรอกว่าเคยไปทำอะไรให้มันไว้เหมือนกับที่ใครต่อใครก็ไม่รู้ว่าเคยทำอะไรให้ผมจะอย่างไรเสียก็ไม่สำคัญเท่ากับที่มันทำให้ผมเชื่อว่าอยากลองค้นหาวันพรุ่งนี้ของตัวเองดู
我记不起曾经为他做过什么，就像别人也不曾对我做过什么一样，怎么也比不上他让我坚信要试着去找寻自己的明天来得重要。
ในที่สุดสองเท้าผมก็ก้าวออกจากยอดตึกสูงครานี้ไม่มีใครห้ามหรือฉุดรั้งผมได้อีกต่อไประดับความสูงทำให้ผมโบยบินได้ดั่งนกเพียงชั่วเดียวก่อนจะแหวกว่ายกรีดอากาศตกกระแทกลงมาร่างกายบดขยี้กับพื้นถนนจนใบหน้าแหลกเละเครื่องในและสมองกระจายเกลื่อนเต็มพื้นพร้อมด้วยน้ำเลือดที่เจิ่งนองย้อมถนนที่ให้เป็นสีแดง
最后，我的脚从高楼上迈出。这一次再没人阻止或拉住我。在我穿过气流，掉下来撞到地面之前，这个高度让我在这段时间里像只鸟一样遨翔。身体摔到路上，脸破碎不堪，内脏和脑子四散开来，血液流淌染红了道路。
วันนี้ของผมจบลงแล้วและจะไม่มีวันพรุ่งนี้อีกต่อไป
我的今天结束了，将不再拥有明天。
ชื่อของผมจะจารึกเป็นอดีตและหายไปจากความทรงจำของใครต่อใครในที่สุด
我的名字将会记载成为过往，最后从人们的记忆中消失。
...
“พี่เช้าแล้ว”
“哥哥，早上啦。”
ผมเปิดเปลือกตาลืมตาตื่นเมื่อแสงอาทิตย์แยงเข้าตาเต็มๆพร้อมกับเสียงใสของใครบางคนเอ่ยเรียกผมวันนี้ไม่มีเสียงนาฬิกาปลุกน่ารำคาญและไม่ได้นอนเหม่อมองเพดานห้องอย่างไร้ค่าอีกแล้ว
我抬抬眼皮，当阳光照到眼睛时睁开睡眼，同时听到不知道是谁在喊我的声音，今天没有恼人钟声响起，也不再无意义地躺着看房间的天花板了。
เมื่อผมชันตัวลุกขึ้นสบตากับคนในห้องที่ส่งเสียงเจื้อยแจ้วไม่ขาดสายรอยยิ้มเจิดจ้าแข่งกับแสงอาทิตย์ยังคงส่งมาให้ผมมือเล็กๆนั่นรวบผ้าม่านขึ้นเพื่อให้แสงแดดยามเช้าสาดเข้ามาในห้องอย่างโจ่งแจ้งไม่ต้องแอบเล็ดลอดลักเข้ามาเหมือนวันก่อนๆ
当我直起身来，和不断发出叽叽喳喳的声音的人对视一眼，在阳光照耀下，绽放出灿烂的笑容。那小小的手拢起窗帘，让早晨的阳光完全照进房间里，不必像往日一样偷偷透进来。
ผมอมยิ้มส่งให้เขาเอ่ยทักทายยามเช้า
我向他笑笑，开口向早晨问好。
สวัสดีวันพรุ่งนี้
你好，明天。
Don’t kick the chair
别踢开椅子了（别自寻短见）。
It’s gonna get better
一切都会变得更好。
You could be better all by yourself
你只会通过你自己变得更好。
; )
...End...
原作者：Raccool
翻译：小栗子（实习）
校对：大文